19 lipca 1944 r. podczas nieobecności “Ostoi” wpłynął do Jaty meldunek, że w pobliżu szosy Siedlce-Łuków znajdują się niemieckie tabory. Dowódca 1 plutonu, ppor. Bara, zarządził natychmiast zbiórkę oddziału i nie czekając na obiad wyruszył z Jaty. Z plutonem poszła także “Wisia” oraz ppor. cz. w. Mieczysław Rosała, ps. “Wali”, który w czerwcu 1944 r. przeszedł z kilkunastoma żołnierzami NSZ do AK. W Jacie był oficerem bez stałego przydziału. Pluton penetrując teren, nie natrafił na tabory, które zapewne w międzyczasie odjechały. Wobec tego po noclegu w stodole gajówki Dąbrówka, następnego dnia (był to czwartek) około południa wyruszył przez Gręzówkę w kierunku lasu Kryńszczak. Zatrzymano się na rozwidleniu dróg i “Zbyszek” zarządził odprawę, z której wynikało, że postanowił urządzić zasadzkę na niemiecki transport przy szosie Łuków – Siedlce. Do grupy uderzeniowej wyznaczył 1. i 2. drużynę. 3. drużyna pod dowództwem “Walego” miała ubezpieczać akcję. Sam “Wali” z dwoma sekcjami miał ubezpieczać drogę od strony Łukowa, a jedna sekcja z przeciwnej strony. Grupa uderzeniowa zajęła zamaskowane stanowiska wzdłuż szosy. Na szosę wyszedł w mundurze niemieckiego żandarma polowego kpr. Tadeusz Kania, ps. “Hubert”, a na obserwację kpr. Jan Ciołek, ps. “Kobryń”. Po pewnym czasie nadjechał samochód osobowy z dwoma Niemcami. “Hubert” usiłował zatrzymać lizakiem samochód, który początkowo zwolnił, po czym gwałtownie przyśpieszył. “Kobryń” otworzył ogień, wskutek którego auto zjechało na pobocze i zatrzymało się. Szofer nie żył, a niemiecki oficer był ranny w głowę. Zajęła się nim “Wisia”, zakładając mu opatrunek. Następnie grupa uderzeniowa rozciągnięta w lesie wzdłuż szosy ruszyła w kierunku skąd przybyła. Gdy byli już na polach kolonii Gręzówką porośniętych zbożem i kartoflami, mając za sobą las, nagle od strony gajówki Dąbrówka “przywitał” ich huraganowy ogień z broni maszynowej. Zaskoczenie było zupełne, gdyż ogień szedł z kierunku, skąd miał ubezpieczać “Wali”. Wtedy poległo lub zostało rannych najwięcej partyzantów. Żyjący próbowali przebić się w kierunku Jaty. Las od strony szosy przeczesywała niemiecka tyraliera, dobijając rannych. Największe straty poniosła 1. drużyna. Na 20 żołnierzy do Jaty wróciło tylko ośmiu. W sumie zginęło lub zostało zamordowanych 25 żołnierzy z oddziału dowodzonego przez ppor. Barę.

Relacja Stanisława Peliwo z 3.01.1997 r.; T. Kulik, Rejon I Obwodu AK Łuków (Placówka Kownatki), Materiały sesji naukowej KUL, 24-25 IX 1985 r. pod red. T. Strzembosza.